Καταγραφή των συστημάτων που πραγματοποιήθηκαν στα έργα της περιόδου 1988 – 2014
Σειρά 1, 1988 – 1990
Το χρώμα υφίσταται ως λάδι σε μουσαμά ή ως επιχρωματισμένο τσιμέντο σε τοίχο. Το σύστημα των εικόνων που προκύπτουν, διέπεται από χρωματικές πυκνώσεις και αραιώσεις. Πλήρης απουσία του μαύρου.
Σειρά 2, 1990 – 1996
Η εργασία χαρακτηρίζεται από υπερκαλύψεις. Το χρώμα προβάλλεται ως λάδι στον καμβά, με επιχρωματισμένα ή ενσωματωμένα πριονίδια. Επικρατεί η αντιπαράθεση του χρώματος με ύλη, με μαύρη ύλη, μέσα από σημεία – κόμβους του έργου που πραγματοποιούνται στιγμιαίες αλληλοεπικαλύψεις.
Σειρά 3, 1996 – 1999
Το χρώμα αναμιγνύεται με χάρτινες υφές ή ρητίνες και λειτουργεί ως έγχρωμες, ή μαύρες ύλες. Δημιουργείται μία συνεχής τάση αλληλοκάλυψης των αραιώσεων ή πυκνώσεων των χρωμάτων και υλών.
Σειρά 4, 1999 – 2004
Τα έργα χαρακτηρίζονται από την αντιπαράθεση αραιώσεων και πυκνώσεων του χρώματος και της ύλης, μέσα από ταυτόχρονες ροές και κάθετες οξύτητες. Περιορίζεται το μαύρο.
Σειρά 5, 2004 – 2007
Κυριαρχούν οι επιχρωματισμένες ύλες. Το χρώμα συνυπάρχει με επιζωγραφισμένες ρητίνες και έγχρωμες ζελατίνες.
Σειρά 6, 2007 – 2014
Αντικατάσταση της θεωρητικής αντιπαράθεσης χρώματος – ύλης, από το θέμα. Το χρώμα συνεργεί στην ανάλυση των στοιχείων της θεματικής. Η μελέτη της θεματικής είναι το έργο.
Το πνεύμα της εποχής: Αυτοβιογραφικά Συστήματα
Art Athina 2015, Πλατφόρμες, Ρ6
Επιμέλεια, εισαγωγικό κείμενο: Εμμανουήλ Μαυρομμάτης
Η έκθεση Αυτοβιογραφικά Συστήματα είναι στους αντίποδες της έκθεσης Διαδικασίες / Συστήματα την οποία είχα οργανώσει στην Αθήνα, το 1976. Η έκθεση εκείνη ήταν και η πρώτη μου επιμέλεια (΄Οπυ Ζούνη, Μιχάλης Κατζουράκης, Γιάννης Μίχας, Γιάννης Μπουτέας, Μπία Ντάβου, Ναυσικά Πάστρα, Παντελής Ξαγοράρης) και είχε ως κεντρική ιδέα την αναζήτηση των καλλιτεχνών να επικοινωνήσουν μεταξύ τους μέσω κοινών αναλυτικών, μαθηματικών, γεωμετρικών, κατασκευαστικών, χρωματικών συστημάτων που εξηγούσαν αυτά τα ίδια, στην κάθε καλλιτεχνική πράξη, τους διαφορετικούς τρόπους της χρήσης τους.
Σήμερα, 39 χρόνια μετά, το περιβάλλον της τέχνης έχει αλλάξει. Δεν λειτουργούν κινήματα τέχνης, διακηρύξεις, ομαδικές εργασίες ως προτάξεις ιδεολογιών και ως αναζητήσεις επικοινωνίας μέσω ιδεολογικών συμπτώσεων. Οι καλλιτέχνες εργάζονται ο καθένας μόνος του αναζητώντας ο καθένας, στη δική του πλέον αποκλειστικά σύσταση, τον κορμό του δικού του συστήματος το οποίο συγκροτεί εσωτερικά χωρίς τη στήριξη σε ένα άλλοθι ιστορικής κοινότητας με τους άλλους.
Η έκθεση Αυτοβιογραφικά Συστήματα (Ιωάννα Ασσάνη, Ανδρέας Βούσουρας, Μάρω Καραγκουνάκη, Ευσεβία Μιχαηλίδου, Θανάσης Πάλλας, Ξενής Σαχίνης, Αγγελος Σκούρτης, Βαρβάρα Σπυρούλη, Γιώργος Τσακίρης) θα ήθελε να ολοκληρώνει αυτό τον κύκλο: το πέρασμα από τις κοινωνικές ιδεολογίες των χρόνων 1960 στις ατομικές ιδεολογίες των χρόνων 2000 – τις παράλληλες λειτουργίες που ερευνούν η κάθε μια τη δική της σύσταση, το δικό της κορμό, που απλά συμβιώνουν , δεν αγγίζονται. Είναι το πνεύμα της εποχής.